Νιώθω την πένα φορτωμένη γαλάζιο μελάνι -όπως το χρώμα των ματιών της- να 'ρχεται κατά πάνω μου σαν βέλος. Το τί θα συμβεί όμως, ποιά γεγονότα θα σχηματίσει το μελάνι που θα χυθεί, βρίσκονται κλεισμένα σ' ένα πρόχειρο τετράδιο με τίτλο "Το Μέλλον".
Μερικές φορές όταν ασφυκτιώ στις σελίδες του κλειστού βιβλίου πάνω στο ράφι ελπίζω κάποιος να έρθει να το ανοίξει έστω και για λίγο. Να μπει αέρας. Σπάνια έρχεται.
Όλες πληγώνουν, η τελευταία σκοτώνει. Σε κάθε κεφάλαιο πεθαίνω, με κάθε τελευταία τελεία, πριν το λευκό πένθος που διάλεξαν για μένα οι τυπογραφικές συμβάσεις. Για ν'αναστηθώ στο γύρισμα της σελίδας.